به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام والمسلمین شیخ حسین انصاریان همزمان با دهه سوم محرم در مسجد النبی (ص) به ایراد سخنرانی پرداخت و گفت: در آیه‌ای از سوره مبارکه فاطر، پروردگار مهربان عالم چند مسئله را بیان می‌کند: دو مسئله مثبت و دو مسئله منفی، و اعلام می‌فرماید که این واقعیت‌ها ابداً با یکدیگر مساوی نیستند، برخی صد درصد الهی و ملکوتی و برخی دیگر صد درصد منفی و زیان‌بار هستند. این داوری، داوری پروردگار علیم و حکیم است و اهل عقل، انصاف، مروت و جوانمردی باید کلام خداوند را بپذیرند.
وی افزود: چون کلام او استوارترین، صادق‌ترین، درست‌ترین، پرمایه‌ترین و پرمنفعت‌ترین کلام است. در آیه، «وَمَا یَسْتَوِی الْأَعْمَیٰ وَالْبَصِیرُ آمده است؛ در اینجا اعمی یعنی کوردل، یعنی کسی که با گناه، چشم دل خویش را نابود کرده و دیگر حقیقت را نمی‌بیند، باطل را حق می‌پندارد و حق را باطل می‌بیند، مثبت و منفی را از هم تمییز نمی‌دهد.
انصاریان با طرح این پرسش مبنی بر اینکه مخالفت شدید اقوام گذشته با انبیا، به چه دلیل بوده است اظهار داشت: آنان درک صحیح نداشتند. طبق آیات قرآن، امت‌ها انبیا را باطل می‌پنداشتند و سران کفر را حق و همین جابجایی خطرناک بزرگ‌ترین خطر برای بشریت است. برای مثال، در زمان حضرت آدم (ع)، پسرش قابیل پدر و برادرش را حق نمی‌دانست و لذا برادرش هابیل را کشت. همین اتفاق در دوران نوح، ادریس، ابراهیم، شعیب، هود، صالح، موسی‌بن‌عمران، مسیح و پیامبر اکرم (ص) نیز تکرار شد.
این استاد حوزه علمیه عنوان کرد: داستانی نقل شده که فردی از اهل دل به یکی از اصحاب پیامبر اسلام گفت چگونه سلمان از منطقه‌ای در ایران به مدینه آمد و به محض دیدار با پیامبر و شنیدن چند آیه و مطلب حق، بلافاصله ایمان آورد و ایمانش را با عمل صالح پرورش داد. پس از یک سال، پیامبر اکرم (ص) در منبر فرمودند: «سلمان منا اهل‌البیت» و نیز فرمودند: «سلمان کنز لا ینفد»، یعنی سلمان همچون گنج پایان‌ناپذیر است. برعکس، ابوجهل، همسایه پیامبر بود اما در تمام ۵۳ سال، نبوت ایشان را نپذیرفت و سرانجام نیز در جنگ بدر، از دنیا رفت. آن اهل دل پاسخ داد: تفاوت سلمان و ابوجهل در قلبشان بود؛ سلمان با قلب بینا پیامبر را دید اما ابوجهل چشم دلش کور بود و پیامبر را در تمامی این سال‌ها یتیمی همچون دیگر مردم می‌دید.
وی ادامه داد: زیانبارترین نوع کوری، کوری دل است. نمونه‌های فراوانی در تاریخ وجود دارد. در ایران، فردی روستازاده اما اهل دل و عالم، آثار ارزشمندی در تاریخ تشیع نگاشته است و در مسیر زندگی خود تواضع و معنویت را سرلوحه قرار داد. از جمله این بزرگان، مرحوم آیت‌الله حاج میرزا جواد آقای تهرانی بودند. ایشان به نحوی رفتار می‌کردند که حتی اگر دیر به منزل می‌رسیدند، به حرمت همسر خویش، وی را برای بازکردن در بیدار نمی‌کردند و معتقد بودند که دین اجازه چنین کاری را نمی‌دهد.
انصاریان با اشاره به سوره نحل ابراز کرد: خداوند در آیات سوره نحل می‌فرماید: «من عمل صالحا من ذکر او انثی و هو مؤمن…»، یعنی کسی که ایمان دارد و عمل صالح انجام می‌دهد، چه مرد چه زن، نزد خداوند از ارزش یکسانی برخوردار است و بدون تفاوت، مشمول پاداش الهی قرار می‌گیرد. زن و مرد نزد خداوند، در ایمان و عمل صالح، تفاوتی ندارند. تحقیر زن، تحقیر عبد خداست و کوچک شمردن زن، کوچک شمردن بنده پروردگار است.
این استاد حوزه علمیه بیان داشت: نمونه‌ای جالب از بصیرت و عمل صالح در تاریخ، نقل داستانی از بانویی برجسته در بصره است که خانه او مرکز تجمع شیعیان بود و امام حسین (ع) نامه‌ای به آدرس وی نوشت. او با شجاعت و بی‌اعتنایی به تهدیدات حکومت، شیعیان را گرد هم آورد تا پیام و دعوت امام را به آنان برساند. اولین کسی که با شنیدن این پیام، بی‌درنگ دعوت امام را پذیرفت، حُفاف بصری بود که علی‌رغم وجود مأموران امنیتی و بسته بودن دروازه‌ها، عزیمت کرد و سرانجام خود را به میدان کربلا رساند، جایی که بدن قطعه قطعه امام حسین (ع) را یافت و با قلبی آکنده از عشق، بر آن بوسه زد و پس از نبردی شجاعانه، خود نیز به کاروان شهدا پیوست.
استاد انصاریان تأکید کرد: اهل دل بودن، شجاعت و عمل براساس ایمان، رمز سربلندی و ریشه‌کن شدن ظلم و سلطه‌پذیری در جوامع است. نیروهای مؤمن و ملت ایران، ۴۴ سال است که با تکیه بر همین ارزش‌ها و شجاعت، زیر بار زور آمریکا و اسرائیل نرفته‌اند و این مسیر پرهزینه، همان راه انبیا و اهل بیت است که افتخار اولیای الهی و شهدای راه خدا به شمار می‌آید.
