به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از همشهری آنلاین، روزنامه صهیونیستی «جروزالم‌پست» اخیراً در یادداشتی خواستار اعمال استراتژی «منطقه پرواز ممنوع» در بخش‌هایی از آسمان ایران شد. این پیشنهاد که با هلهله محافل براندازی مواجه شده، اما چرا خطرناک است؟
روزنامه صهیونیستی «جروزالم‌پست» اخیراً در یادداشتی، با پیشنهاد کنترل حریم هوایی در مناطق مرزی ایران از طریق استفاده از استراتژی «منطقه پرواز ممنوع» مدعی شد که این امر، ابزاری موثر برای تضعیف برنامه هسته‌ای و قدرت نظامی جمهوری اسلامی ایران خواهد بود.
این روزنامه در عین حال مدعی شد که جامعه بین‌الملل باید به جای تکیه بر حملات هوایی محدود و تحریم‌های اقتصادی، ایجاد «منطقه پرواز ممنوع» بر فراز مناطق کلیدی ایران را مدنظر قرار دهد.
پس از انتشار این مطلب، اکانت‌های فارسی متصل به محافل صهیونیستی و سلطنت‌طلبی در شبکه‌هایی نظیر ایکس، از اعمال راهبرد «منطقه پرواز ممنوع» علیه ایران حمایت به عمل آوردند. اما راهبرد منطقه پرواز ممنوع چیست و چرا اعمال می‌شود.
راهکاری برای کنترل نظامی
راهبرد «منطقه پرواز ممنوع» که در زبان امنیتی جهانی به عنوان NFZ شناخته می‌شود، در اوایل دهه ۱۹۹۰ ابداع شد. بر اساس این راهبرد، در یک منطقه پرواز ممنوع، یک قدرت نظامی یا متحدان آن، با محدودکردن حریم هوایی برای متجاوز، حملات آن را متوقف می‌کنند.
کشور یا کشور‌هایی که منطقه پرواز ممنوع را اعمال می‌کنند، باید هواپیما‌های تجسسی را برای نظارت بر حریم هوایی و همچنین جنگنده‌هایی برای بازدارندگی و در صورت لزوم سرنگون کردن هر هواپیمای متخاصمی که وارد این حریم هوایی می‌شود مستقر کنند.
مضاف بر این، ایجاد یک «منطقه پرواز ممنوع» موثر ممکن است مستلزم انهدام یا از کار انداختن هرگونه سیستم ضد هوایی زمینی باشد که کشور هدف در اختیار دارد، به طوری که نتواند از آنها برای حمله به هواپیمای اعمال‌کننده، ممنوعیت استفاده کند.
تکرار تجربه «بنغازی» در لیبی
اما آنچه صهیونیست‌ها و عمله‌های آنها در میان اپوزیسیون برانداز از راهبرد منطقه پرواز ممنوع مدنظر دارند، مقدمه‌چینی برای «حمله نظامی تمام عیار» به سرحدات سرزمینی جمهوری اسلامی ایران است. اگر بخواهیم برای تصدیق ادعای فوق یک مصداق تاریخی ذکر کنیم، شاید مورد لیبی مناسب‌ترین گزینه باشد.
نیرو‌های دولتی لیبی در تاریخ ۲۳ اسفند ۱۳۸۹، شهر «اجدابیا» آخرین شهر در مسیر منتهی به شهر «بنغازی» را در کنترل گرفتند و در حال آماده‌سازی مقدمات محاصره کامل بنغازی بودند. در این شرایط، دولت‌های غربی که پایان کار شورشیان را محتوم می‌دیدند، وارد عمل شدند و با صحنه‌گردانی آمریکا و انگلیس، قطعنامه ۱۹۷۳ با عنوان «حفاظت از غیرنظامیان لیبی» را به تصویب رساندند.
صحنه‌گردانی آمریکا و انگلیس با وتوی چین و روسیه مواجه نشد، چون قذافی در آن مقطع برای کاستن از جو سنگین بین‌المللی علیه رژیم خود، به آمریکا نزدیک و روابطش با چین و روسیه را به حداقل کاسته بود.
بلافاصله بعد از تصویب این قطعنامه در شورای امنیت در تاریخ ۲۷ اسفند که ایجاد منطقه «پرواز ممنوع» در بنغازی را ذیل خود داشت، نیروی هوایی آمریکا با همکاری متحدان اروپایی خود، به ویژه فرانسوی‌ها، وارد درگیری نظامی مستقیم با دولت لیبی شدند.
نیرو‌های ائتلاف شامل اعضای «ناتو» علیه خاک لیبی شروع به حملات گسترده نظامی کردند که به دنبال آن، هزاران نفر از مردم لیبی بیخانمان شدند، صد‌ها نفر جان خود را از دست دادند و امنیت و پیشرفت برای همیشه از این کشور رخت بربست.
براندازان، بلندگوی ایده‌های ضد میهنی
حمایت جریان ضد انقلاب و برانداز از ایده اخیر روزنامه صهیونیستی «جروزالم‌پست» مبنی بر ایجاد «منطقه پرواز ممنوع» در بخش‌هایی از ایران، مسبوق به سابقه است.
در سال ۱۴۰۱، دو نفر از اعضای ضد انقلاب به نام‌های «مسیح علینژاد» و «حامد اسماعیلیون» با شرکت در کنفرانس دیپلماتیک ناتو در کانادا (موسوم به هلفیکس) خواهان منطقه پرواز ممنوع در استان کردستان شدند تا بدین طریق، میان اغتشاشات و تجاوز خارجی یک خط ممتد ایجاد شود.
دشمنان ملت سال‌هاست تلاش دارند با جداسازی هویت نظام از هویت ایران و ایجاد دوگانگی کاذب میان سران کشور و مردم، ضمن مشروعیت‌زدایی از نظام، زمینه لازم برای حمله نظامی همه‌جانبه به کشور ذیل عنوان «حمایت از مردم» را فراهم آورند؛ چنانچه در سطور قبل نیز اشاره شد، در مورد لیبی مستمک اخلاقی شورای امنیت سازمان ملل برای دادن مجوز به حمله نظامی، «حفاظت از غیر نظامیان» بود.
