لیلا حاتمی در جشنواره جهانی؛ پیدا کردن لحن «زمانی در ابدیت» سخت بود

به گزارش خبرنگار مهر، فیلم سینمایی «زمانی در ابدیت» به کارگردانی مهدی نوروزیان جمعه ۷ آذر در سومین روز از برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر به نمایش درآمد و به دلیل استقبال مخاطبان در ساعت ۲۲ نیز به سانس فوق‌العاده رسید. پس از اکران فیلم نیز جلسه نقد و بررسی آن با حضور کارگردان، سپیده قربانی، نویسنده، نوید پور فرج و مرجان اتفاقیان بازیگران فیلم در مجموعه سینمایی هنر شهر آفتاب برگزار شد.

در ابتدای این نشست مهدی نوروزیان بیان کرد: من می‌خواستم از جشنواره جهانی فیلم فجر تشکر کنم که اجازه دادند این فیلم در اینجا اکران شود. جشنواره به خوبی در حال برگزاری است و صدا و تصویر فیلم در سینما بسیار خوب بود. برای من سخت است که درباره سوژه فیلم توضیح بدهم، از ابتدا هم تصمیم این بود که نشان دهیم به ذهنیت یک خانم برویم که هفت سال موتورش روشن است، اما نمی‌تواند حرکت کند، با این حال همین زن قدرت و عشق دارد. آنچه او را همیشه نگه می‌داشت، حفظ آن یادگاری‌ها بود، وقتی آن عشق از دست رفت، او معلق ماند. مهمترین تصمیم این بود که فیلم به چه فرمی شروع و تمام شود. یکی از مهمترین گزینه‌های این فیلم این بود که چگونه حس مریم را به تماشاگر توضیح بدهیم تا او هم حس کند.

نوید پور فرج بازیگر این فیلم هم در ادامه این نشست گفت: خوشحالم که بعد از چند سال به شیراز می‌آیم و از آب و هوای وحشتناک تهران فرار کردیم. می‌خواهم قبل از هر موضوعی درباره مردم صحبت کنم، امیدوارم معیشت مردم رو به بهبود برود، آلودگی، تورم، مشکلات آب و برق مرتفع شود و من هم تلاشم را می‌کنم در عرصه بازیگری برای لحظاتی حال مردم را خوب کنم.

سپس مرجان اتفاقیان دیگر بازیگر این فیلم ادامه داد: خوشحالم که در کنار شما و در شهری هستم که خودش و مردمانش را دوست دارم و در کنار مردم این شهر فیلم را دیدم.

کارگردان «زمانی در ابدیت» اظهار کرد: من نمی‌خواهم از فیلم دفاع کنم، اما موضوعی که برای من مهم بود این بود که احساس این خانم در تصویر و به هر شگردی به مخاطب منتقل شود. ما درباره چندین موضوع در فیلم صحبت می‌کنیم و فیلم تنها درباره مریم نیست، او زنی است که همسرش را از دست داده و هفت سال تنها بوده، فرم فیلم شاعرانه است و دید شاعرانه دارد، پس باید وقت بدهیم که همه چیز سر جایش باشد. من این را اشکال نمی‌دانم، بلکه چیزهای دیگر را اشکال می‌بینم.

قربانی درباره جهان خلق شده در فیلم توضیح داد: مقاطعی در پروسه نوشتن می‌خواستیم منظورمان را با کلمه نشان بدهیم، پس باید ما به ازای دیالوگ، یک تصویر قرار می‌گرفت که غایت فیلم را برساند، از این رو سعی کردیم خیلی کم و تنها جایی که لازم است از دیالوگ استفاده کنیم. یک جاهایی از فیلم برای خودم گنگ بود که آقای نوروزیان برای من تصاویری می‌فرستاد تا توضیح بدهد. در «زمانی در ابدیت» مرز بین واقعیت و خیال خیلی باریک بود و این ترس را داشتیم که چگونه زندگی عادی را نشان بدهیم. این موضوع دست و پای ما را بسته بود و پر ریسک بود. آقای نوروزیان سال‌ها انگلیس زندگی کرده و شرایط آنجا با ما فرق می‌کند.

پور فرج در بخشی از صحبت‌هایش در این نشست بیان کرد: دوست داشتم با آقای نوروزیان کار کنم و این فیلم فرصت مناسبی بود. من اکثراً نقش‌های نسبتاً مثبت بازی کرده بودم، ولی این کاراکتر در اینجا بدمن بود و دوست داشتم بازی کنم. ایشان هم به صورت فوق‌العاده هدایت می‌کرد. به نظرم «زمانی در ابدیت» فیلم خاص و متفاوتی است.

در ادامه لیلا حاتمی دیگر بازیگر این فیلم هم به صورت تلفنی در این نشست حضور پیدا کرد و گفت: متأسفم که نتوانستم به جشنواره بیایم. من در این فیلم روی حالت مادر غایب نسبت به فرزندش فوکوس می‌کردم. او احساس خیانت به بچه داشت، چون حواسش جای دیگر بود. این نقطه جالبی در فیلم بود. «زمانی در ابدیت» فیلم خاصی بود و قبلاً چنین فیلمی نداشتیم. از این نظر که به همان اندازه که غیر طبیعی بود، اتفاقاتش در یک بستر طبیعی هم رخ می‌داد و پیدا کردن این لحن سخت بود. از این نظر برای من سخت بود، از سوی دیگر فیلم قرار بود به من چیزی اضافه کند و من نگران اجرای آن نبودم. تجسم اینکه فیلم چگونه می‌شود، سخت بود. فیلم‌های این چنینی در بستر غیر طبیعی رخ می‌دهند، اما در این فیلم بستر اتفاقات بستر روزمره و یک ریسک برای من بود، چون تجربه‌اش را نداشتم.

قربانی نیز درباره برگزاری جشنواره در شهر شیراز گفت: خوشحالم جشنواره در شیراز است و امیدوارم در سال‌های آینده هم همین جا برگزار شود. این خیلی خوب است که جشنواره‌ها در نقاط مختلف ایران برگزار می‌شود و با فرهنگ مردم مختلف ایران آشنا می‌شویم.

پور فرج هم در این باره بیان کرد: من چند سال پیش برای اکران فیلمم به شیراز آمده بودم و شیراز بی‌نظیر است.

کارگردان «زمانی در ابدیت» نیز در پایان نشست فیلمش عنوان کرد: تم جشنواره شاعرانگی است. خواهشم این است که در سال‌های آینده هم به این موضوع توجه کنند، چون بازار برای ژانرهای دیگر وجود دارد، اما فیلم‌های اینچنینی باید فضا داشته باشند.