خبرگزاری مهر، گروه بین‌الملل، فاطمه کاوند: در جولای ۲۰۲۵، تصویری در رسانه‌ها منتشر شد: دختری با چهره‌ای خاک‌آلود، موهایی آشفته، و دیگی خالی در دست، با وحشت به دیگ بزرگی از غذای نیم‌پز خیره مانده است. جمعی از کودکان، با دیگ‌هایی به هم فشرده، ناله‌کنان به سوی یک سطل غذا هجوم آورده‌اند. این تصویر، به‌تنهایی، جهان را محک می‌زند: آیا عدالت معنایی دارد؟ آیا حقوق بشر، هنوز شعاری زنده است؟ غزه امروز، تبلور سقوط وجدان جهانی‌ست.
جنگی که اسرائیل در نوار غزه به‌راه انداخته است، تنها با بمباران و توپخانه تعریف نمی‌شود؛ بلکه با محاصره کامل، قحطی عمدی، حمله به مراکز درمانی، بمباران صف‌های غذا، و انهدام زیرساخت‌های حیاتی، به یک نوع خاص و خاموش از نسل‌کشی بدل شده است؛ نسل‌کشی تدریجی از طریق گرسنگی، که ماده ۳ کنوانسیون ۱۹۴۸ آن را مصداق بارز جنایت علیه بشریت می‌داند.
آمارها در جولای ۲۰۲۵ تکان‌دهنده‌تر از همیشه‌اند. بنا بر گزارش رسمی دفتر هماهنگی کمک‌های انسان‌دوستانه سازمان ملل (UNOCHA)، بیش از ۵۹٬۰۰۰ نفر از ساکنان غزه کشته شده‌اند. در میان آن‌ها بیش از ۱۷۰۰۰ کودک و ۹۰۰۰ زن دیده می‌شود. افزون بر این، نزدیک به ۲۵۰۰۰ نفر با خطر قحطی مطلق روبه‌رو هستند. بیش از ۹۰۰۰ زن و کودک درگیر سوءتغذیه حاد هستند. این آمار را نه فعالان حقوق بشر، بلکه نهادهای رسمی جهانی همچون WHO و FEWS NET ارائه داده‌اند.
اسرائیل، به‌جای جنگ نظامی، جنگ غذا به راه انداخته است. بر اساس گزارش دفتر یونیسف در هفته آخر تیر، تنها ۲ کامیون حامل کمک غذایی وارد غزه شده‌اند. این در حالی‌ست که برآورد رسمی نهادهای انسانی نشان می‌دهد که روزانه دست‌کم ۳۰۰ کامیون برای حفظ حداقلی از بقا لازم است. کودکان در صف نان، با دیگ‌هایی خالی، به ضرب گلوله کشته می‌شوند. تنها در یک هفته گذشته، ۷۳ نفر در صف توزیع غذا هدف مستقیم شلیک قرار گرفتند. سازمان‌های بین‌المللی به صراحت گزارش داده‌اند که در منطقه‌ی «البریج» و «بیت‌لاهیا»، نظامیان اسرائیلی صف نان را به قتل‌گاه بدل کرده‌اند.
جنایات تنها به غذا ختم نمی‌شود. در روزهای گذشته، بیمارستان اروپایی غزه و بیمارستان «نصر» در خان‌یونس هدف حملات مستقیم قرار گرفتند. در بیمارستان نصر، تنها بخش اطفال فعال بود. دکتر مروان سلطان، تنها کاردیولوژیست فعال در جنوب غزه، همراه خانواده‌اش کشته شد. تا امروز، بیش از ۱۵۰۰ نفر از کادر درمان از آغاز جنگ کشته شده‌اند. بیش از ۲۵۰ مرکز درمانی تخریب یا غیرقابل استفاده شده‌اند. حتی آمبولانس‌ها هم از آتش اسرائیل در امان نمانده‌اند.
در همین حال، تأسیسات آب‌رسانی و فاضلاب نابود شده‌اند. نیمی از چاه‌ها از کار افتاده‌اند و بیماری‌های واگیردار مانند مننژیت، اسهال خونی و عفونت‌های پوستی در اردوگاه‌ها شیوع پیدا کرده‌اند. سازمان جهانی بهداشت، در گزارشی رسمی، وضعیت غزه را «فاجعه‌ای فراتر از تخیل» توصیف کرده است.
با این حال، سکوت نهادهای بین‌المللی مرگبارتر از بمب‌ها شده است. شورای امنیت سازمان ملل، در حالی که در قبال بحران اوکراین چندین نشست اضطراری در عرض یک هفته برگزار کرد، در برابر کشتار در غزه تنها به صدور بیانیه‌هایی بی‌اثر بسنده کرده است. آمریکا، با وتوی مکرر، اجازه نداد حتی یک قطعنامه الزام‌آور علیه اسرائیل تصویب شود. این نهاد، که قرار بود نماد امنیت و صلح جهانی باشد، امروز در مقام شریک جنایت ایستاده است.
در این میان، نقش آمریکا بسیار فراتر از حمایت دیپلماتیک است. طبق گزارش مؤسسه تحقیقات صلح استکهلم (SIPRI)، ایالات متحده تنها در سال ۲۰۲۴ بیش از ۴.۲ میلیارد دلار کمک نظامی به اسرائیل ارسال کرده است. بسیاری از بمب‌هایی که مدارس، مساجد، و بیمارستان‌ها را ویران کردند، ساخت کارخانه‌های آمریکایی‌اند. آنگاه در تریبون‌های بین‌المللی، همان قدرت‌ها از «حقوق بشر» سخن می‌گویند.
اما این بحران، صرفاً مسأله‌ای منطقه‌ای نیست. غزه اکنون آیینه‌ی تمام‌نمای بحران اخلاقی نظم بین‌الملل است. اگر بمباران صف غذا، قتل کودکان بیمار، و قحطی عمدی، نتواند نهادهای بین‌المللی را به واکنش وادارد، پس اساساً چه چیزی می‌تواند؟ آیا باید منتظر جنایت‌های بزرگ‌تری باشیم تا بالاخره از «حافظان صلح» صدایی شنیده شود؟
وظیفه تنها بر دوش دولت‌ها نیست. این آزمون، آزمون ملت‌هاست. این رنج، رنج مسلمانان نیست، رنج انسانیت است. هر فرد آزاده‌ای در هر گوشه‌ی جهان، اکنون باید خود را بخشی از این فریاد بداند. از آمریکای لاتین تا شرق آسیا، از اروپا تا آفریقا، این جنایت آزمون مشترک وجدان جهانی است.
دولت‌هایی که هنوز استقلال سیاسی دارند خصوصا دولت های عربی و مسلمان در کنار جمهوری اسلامی ایران که طی دهه‌ها با صدای بلند از فلسطین دفاع کرده باید پیشگام شوند. مستندسازی حقوقی، پیگیری پرونده‌ها در دیوان بین‌المللی کیفری، تشکیل ائتلاف‌های مقاومت دیپلماتیک، و حتی حمایت نظامی برای دفاع از مردم غیرنظامی، بخشی از این مسئولیت تاریخی‌ست.
اما بدون همراهی ملت‌ها، این مسیر ناقص خواهد ماند. ملت‌ها باید صدای خود را بلند کنند، تظاهرات به راه اندازند، فشار رسانه‌ای بیاورند، دادخواست بین‌المللی امضا کنند. زیرا اگر غزه خاموش بماند، فردا نوبت هر کدام از ما خواهد بود. این جنایت، جنایتی‌ست علیه همه ما.
وجدان انسانی امروز در بزرگ‌ترین آزمون معاصر قرار گرفته است. یا بیدار خواهد شد، یا برای همیشه خاموش خواهد ماند.
