به گزارش خبرگزاری مهر، در سکوت سپیده‌دمان مدینه، وقتی هنوز نسیم به نرمی گوش زمینیان را نوازش می‌کند، کبوتران سپید و خاکستری بر فراز بقیع پر می‌کشند. آن‌ها بی‌صدا میان آسمان و خاک، میان دلتنگی و امید، میان آرامش و فقدان پر می‌زنند. آرامشی که آن سوی دیوارهای بقیع جای گرفته، فقط برای کسانی مفهوم دارد که درد غربت را از جان و دل چشیده‌اند. پرواز دسته‌های کبوتران مدینه، خاطره پر کشیدن دل‌های عاشق به سوی محبوسی‌های زمین و جاودان‌های آسمان است.
همین کبوترانند که هر بامداد بر بال وحی می‌نشینند و غم غربت اهل‌بیت را نجوا می‌کنند. بال‌هایشان بوی تربت محمدی گرفته و چشمان‌شان رازهایی از هزاران زیارت ناگفته دارد. آن‌ها در فضای پر رمز و راز بقیع، مرثیه‌خوان مظلومیت چهار امام و هزاران خاک‌نشین نام‌آشنایند.
این کبوترها، بی‌اختیار خاطره کبوترهای حرم امام رضا علیه‌السلام را در ذهن تداعی می‌کند. همان‌ها که در صحن و سرای عالم‌آرای خورشید خراسان، با بی‌پروایی میان زائران و عطر عطر گل‌های محمدی می‌چرخند. انگار ریشه پیوندی جاودانه میان بال‌های این کبوتران در مدینه و آن‌ها که گرد ضریح طلاپوش امام رضا (ع) می‌چرخند وجود دارد. هر دو پیغام‌آور دلتنگی‌اند و یادآور وصال. مدینه، غربت و بغض را روایت می‌کند؛ مشهد، امید و شفای دل‌های شکسته را.
دلم می‌خواهد باور کنم هر بامداد که کبوتران بقیع سر بر آستان تربت می‌گذارند، روح‌شان راهی صحن رضوی می‌شود؛ شاید آنجا زائر یا مسافر غریب‌دلی را دلداری دهند. شاید نوای صلوات و گریه‌های خاموش مادران در بقیع، با بال کبوتران، تا حریم امن امام رئوف می‌رسد و او با مهربانی تمام، دعای همه غربت‌نشینان مدینه را پاسخ می‌دهد.
آری، کبوترها گاهی بیشتر از آدمیان رازها را می‌فهمند و انتقال می‌دهند. شاید اگر گوش جان بسپاری، بفهمی که کبوتران بقیع هر لحظه پیغام سلام و آه دل عاشقان را به بارگاه رضوی می‌برند و کبوتران حرم امام رضا (ع)، با همان زبان بی‌زبانی، به زائران می‌گویند: «غم‌هایتان را بگذارید، دل‌هایتان را سبک کنید، اینجا جای امید است و وصال.»
کاش روزی دلم بی‌پروا، همچون کبوتران بقیع و مشهد، رها شود؛ از دیوارهای غم و غربت عبور کند و پر بگیرد تا آسمان اجابت.
کاش بتوانم مثل آن‌ها، هر صبح و شام سبک‌بال شوم، سرشار از امید، سرشار از وصل.
کاش همه غربت‌ها و دلتنگی‌هایم را، زیر سایه امن حرم امام رضا (ع) بگذارم و سبکتر از همیشه به پرواز درآیم.
این پیوند عجیب میان خاک بقیع و خاک رضوی، میان غربت مدینه و امید مشهد، میان کبوتران پرشکسته و کبوتران عاشق، همیشه در جانم خواهد ماند؛ تا وقتی بال دل به آسمان زیارت باز است.
