امیررضا اعتمادی، کارشناس اقتصادی؛ بازار: آسیب‌های اقتصادی این دوره کوتاه، فراتر از زیان‌های مستقیم مالی است؛ در این گزارش تحلیلی تلاش می‌کنم ضمن واکاوی ابعاد مختلف این بحران، چارچوبی استراتژیک برای بازسازی و افزایش تاب‌آوری این دو بخش کلیدی ارائه دهم.
۱. شوک نقدینگی و چرخه عملیاتی
وقفه ۲۰ روزه؛ ۴۸۰ میلیارد تومان ضرر روزانه: درآمد صنعت هوایی ایران از محل فروش بلیت و خدمات فرودگاهی عملاً به صفر رسید. این کسری ناگهانی، شرکت‌ها را از پیش تأمین نقدینگی برای هزینه‌های ثابت (سوخت، حقوق، نگهداری) محروم کرد.
گسست زنجیره تأمین: لغو هم‌زمان بیش از ۵۰۰ پرواز در روز، نه تنها ترافیک مسافر و بار را متوقف کرد بلکه جریان سفارش قطعات یدکی، قراردادهای سوخت و بیمه‌های اعتباری را مختل ساخت. نتیجه، تأخیر در تعمیر و نگهداری و افزایش هزینه‌های اضطراری بود.
تحلیل: شرکت‌های هواپیمایی فاقد مکانیسم‌های پوشش ریسک مالی بودند. برای آینده نیازمند قراردادهای سوخت بلندمدت و خط اعتباری درون‌شرکتی هستیم تا شوک آنی را به نرمی جذب کنند.
۲. تأثیر ساختاری بر خدمات فرودگاهی
کاهش ۷۰٪ در درآمد ground handling : بار اصلی کاهش پروازها بر دوش شرکت‌های پشتیبانی فرودگاهی افتاد. مدیریت هزینه‌های ثابت بدون جریان درآمد پایدار، منجر به تعدیل ۲۰–۳۰ درصدی نیروی انسانی شد.
خطر از دست دادن سرمایه انسانی: خروج نیروهای متخصص از این بخش در غیاب برنامه بازآموزی یا انتقال موقت، ریسک افت کیفیت خدمات و افزایش زمان turnaround هواپیماها را به همراه دارد.
تحلیل: سرمایه‌گذاری در منابع انسانی (آموزش مهارت‌های چندمنظوره، بیمه بیکاری موقت) و انعقاد تفاهم‌نامه با نهادهای بین‌المللی برای دوره‌های کوتاه‌مدت می‌تواند این ریسک را کاهش دهد.
۳. بحران گردشگری و ضرورت تنوع‌بخشی
سقوط ۸۵٪ نقدینگی آژانس‌ها: وابستگی شدید به بازار خارجی و بازپرداخت‌های ناتمام بلیت‌ها، باعث شده گردشگری ایران به «مرحله مرگ اقتصادی» وارد شود.
عدم تعادل بین بازار داخلی و خارجی: فقدان بسته‌های ترکیبی گردشگری داخلی، جریان درآمدی جایگزین را محدود کرد و عملاً چرخه نقدینگی را قطع نمود.
تحلیل: تجربه نشان داد توسعه بوم‌گردی، اکوتوریسم و تورهای منطقه‌ای کم‌هزینه می‌تواند زمینه‌ساز حفظ گردش مالی و کاهش آسیب در بحران‌های مشابه باشد.
۴. ابعاد کلان و فرصت‌های پسابحران
افزایش هزینه سوخت تا ۱۳ درصد: تغییر مسیر پروازها و استفاده از مسیرهای طولانی‌تر، هزینه سوخت را به‌طور میانگین ۱۰–۱۳ درصد بالا برد. این اتفاق هشداری است برای بازنگری ساختار قراردادهای سوخت و گسترش منابع جایگزین.
نوسان قیمت بلیط و اعتماد مسافر: تاخیر در بازپرداخت نقدی بلیت‌ها (در برخی موارد بیش از ۳۰ روز) اعتماد عمومی را تضعیف کرد و ریسک افت تقاضای پسابحران را تقویت نمود.
تحلیل: شفافیت فرآیند بازپرداخت و تضمین زمان‌بندی مشخص، شرط لازم برای بازگشت سریع تقاضای مسافران است و باید به‌عنوان اولویت در سیاست‌گذاری مدنظر قرار گیرد.
پیشنهادات راهبردی
بسته حمایتی مالی هدفمند
وام کم‌بهره و بلاعوض به خطوط هوایی و شرکت‌های handling برای جبران هزینه‌های ثابت و تعمیر زیرساخت.
تسریع فرآیند بازپرداخت
ایجاد کارگروه مشترک بانک مرکزی و سازمان هواپیمایی برای تضمین بازپرداخت نقدی نهایتاً ظرف ۱۰ روز.
تنوع‌بخشی بازار گردشگری
طراحی و ارائه بسته‌های بوم‌گردی، اکوتوریسم و تورهای منطقه‌ای با تخفیفات ترکیبی بلیت-هتل.
پوشش ریسک مالی و سوخت
انعقاد قراردادهای سوخت بلندمدت و بیمه اعتباری بین‌المللی برای جذب شوک‌های ناگهانی.
سرمایه‌گذاری در منابع انسانی
طراحی دوره‌های آموزشی انعطاف‌پذیر (آنلاین/حضوری) و اعطای بیمه بیکاری موقت برای حفظ توان عملیاتی.
شفافیت و ارتباط با مسافر
اطلاع‌رسانی منظم درباره وضعیت پروازها و بازپرداخت‌ها، ایجاد پلتفرم پیگیری آنلاین و کانال‌های پشتیبانی ۲۴ ساعته.
نتیجه‌گیری
تعلیق ۲۰ روزه پروازها، پیش از هر چیز ضعف‌های ساختاری و ناترازی منابع مالی و انسانی را در صنعت هوایی و گردشگری ایران عیان کرد. با مدیریت هوشمندانه نقدینگی، پوشش ریسک، تنوع‌بخشی بازار و سرمایه‌گذاری در نیروی متخصص، می‌توانیم علاوه بر جبران خسارات، پایه‌های این دو موتور حیاتی اقتصاد را برای مواجهه با بحران‌های آینده تقویت کنیم.
این یادداشت می‌تواند نقشه راهی برای سیاست‌گذاران و فعالان این حوزه باشد تا ضمن بازسازی سریع، چشم‌انداز تاب‌آور و پویای‌تری در برابر هرگونه شوک پیش‌بینی‌نشده تدوین کنند.
